twee ziekenhuizen in één klap

Donderdag was het 7 mei. Vorig jaar bracht ik deze dag slapend op de operatietafel door, dit jaar was ik die dag eveneens in het ziekenhuis, maar volledig bij bewustzijn en alleen maar voor controle. Donderdag moesten we ons melden in zowel het AMC als het VUmc. In het AMC zou bekeken worden hoe de wond van de operatie die drie weken geleden plaatsvond, geneest. Die controle was zo gebeurd en na nog geen tien minuten stonden we weer buiten. De wond is rustig en helemaal dicht! We kregen te horen dat de controle van mijn bekken al minder vaak hoeft plaats te vinden. Één keer per half jaar moeten er foto’s gemaakt worden en verder niets meer. Maar, durf ik dat wel aan? Heb ik genoeg vertrouwen om de controles af te bouwen? Vertrouwen is er nog lang niet, mijn gezondheid heeft me in de steek gelaten op een levensbedreigende manier. Maar toch durf ik de controles af te bouwen, simpelweg omdat mijn artsen dat durven. Als zij ook maar enige twijfel uitgesproken zouden hebben, zou ik extra controles eisen. De controle van de longen vindt overigens nog wel om de 3 maanden plaats. Na het korte AMC-avontuur was de VU aan de beurt. Er moest eerst even bloed worden geprikt, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er werd weer misgeprikt, maar de prikmevrouw wilde niet zomaar opgeven. Na haar meerdere malen gezegd te hebben dat ik het echt geen probleem vond om nogmaals geprikt te worden, wat buisjes verwisselen en wat geschuif met de naald, moest ze erkennen dat het mislukt was en werd mijn andere arm ontbloot. Zoals meestal het geval is, was poging 2 wel succesvol en kon ik door naar de oncoloog. Daar werden de nodige vragen beantwoord en er werd een kort lichamelijk onderzoek uitgevoerd. Op de vraag hoe het staat met het groeien van mijn haar, heb ik geantwoord door mijn pruik af te zetten, wat een enthousiaste reactie ontlokte bij de dokter. Zelf ben ik nog helemaal niet zo enthousiast over mijn haar en dat maakt dat ik in het openbaar nog altijd mijn pruik draag. Hoe lang ik dit zal blijven doen, weet ik niet, maar momenteel voelt het nog niet goed. Onze volgende bestemming was de afdeling radiologie, er moesten namelijk nog longfoto’s gemaakt worden. De uitslag ervan zouden we ’s middags of de volgende dag telefonisch te horen krijgen van mijn oncoloog. Na de foto’s namen we plaats in de wachtkamer van de kinderuroloog. Tijdens de operatie vorig jaar is mijn blaas geraakt en daardoor beschadigd. De arts heeft twee voorstellen gedaan voor een operatie, waar ik me de komende weken over mag buigen. Het zijn allebei relatief grote ingrepen met een herstelperiode van drie tot vier weken. Dat betekent dat ik nog niet klaar ben met alle medische handelingen en dat is erg jammer, maar ik wil altijd zo gezond en normaal mogelijk zijn en daar moet je nu eenmaal iets voor over hebben. Details over de operatie zal ik schrijven zodra ik precies weet wat er gaat gebeuren, jullie vermoeien met details van allebei de operaties lijkt me een slecht plan. De volgende ochtend kon de kinderoncoloog me het goede nieuws vertellen dat de longfoto er perfect uitzag. Ander positief nieuws is dat mijn nieren weer in staat zijn om zonder hulp van medicatie het magnesiumgehalte in mijn bloed op peil te houden. De nieren regelen het magnesiumgehalte in het bloed, maar bij mij was er al sinds chemokuur 4 een lek, waardoor die waarde telkens te laag was. Ik heb daarom bijna een jaar lang extra magnesium geslikt en ben vanaf januari begonnen dat af te bouwen. De medicijnen zijn al bijna twee maanden gestopt en dat lijkt tot nu toe dus goed te gaan. De komende weken staan in het teken van examens, de eerste begint morgen al. Nu dus even geen ‘power for a flower’, maar ‘power for my exams’.