Het duurde even, maar inmiddels zijn de verdovende,
pijnstillende en slaapverwekkende middelen voldoende uit mijn bloed om verslag
te doen van de vijftiende operatie die mijn medische geschiedenis sinds
afgelopen woensdag rijk is. Ik kan nu ook meteen mijn geheugen testen, want
Celine en Morfine... een interessante combinatie.
Op woensdag 31 januari mocht ik me om 09:00 melden in het
ziekenhuis. We hoefden dus 'pas' om 07:00 in de auto te stappen, maar ik was al
om 05:00 opgestaan om nog wat uiterst belangrijke zaken gedaan te krijgen. Je
haren wassen op de avond vóór de operatie in plaats van 's morgens, dat kon
natuurlijk écht niet. Heerlijk toch, hoe mijn prioriteiten compleet ergens
anders liggen dan een aantal jaren geleden!
Eenmaal in het ziekenhuis zou het nog ongeveer drie uur
duren voor de operatie ging starten. Die uren werden gevuld met gesprekken met
een arts en een verpleegkundige, een bloedafname die in één keer lukte(!), een
blij weerzien met de pedagogisch medewerkster en op het allerlaatste moment
voor de operatie mocht ik nog een echo laten maken. Blijkbaar dacht de arts er
hetzelfde over als ik in mijn vorige blogpost: de laatste echo was wel héél
lang geleden, dus toch maar even kijken hoe het er nu voor staat. Acht maanden
geleden was de situatie stabiel, nu was dat zeker niet het geval. Het
'steentje' een ophoping van waarschijnlijk calcium, veroorzaakt door mijn
nieren, was ontzettend gegroeid. Tijd voor actie dus!
Bijna meteen na de echo kwam de oproep van de operatiekamer.
Mijn dokter wachtte me op op de holding. Daar moest heel snel even worden
bijgepraat, om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag.
Al snel werd ik naar de operatiekamer gebracht en werden er
weer allerlei apparaten aan me bevestigd. Een infuus mocht natuurlijk niet
ontbreken. Twee artsen gingen op zoek naar een geschikte ader. Het duurde even
voordat die gevonden en aangeprikt was, maar het lukte wel meteen bij de eerste
poging. Twee keer meteen goed geprikt worden op één dag, ik wist niet dat het
kon!
Ondertussen veroorzaakten mijn allergieën een klein beetje
onrust op de OK. Ik begon opeens te reageren op elke pleister die er op me
geplakt werd. En, als ik allergisch ben voor een bepaald antibioticum, wat
gebeurt er dan als ik antibiotica krijg die daar op lijken? Wat betreft de
antibiotica kon ik zelf het antwoord geven, wat betreft de pleisters mochten ze
het zelf uitzoeken. Ik ging immers toch slapen. Succes!
Op de uitslaapkamer werd ik gewekt door mijn eigen monitor.
Ik had een infuus, katheter en ik kreeg zuurstof. Een verpleegkundige voorzag
me van een flinke dosis Dipidolor, een variatie op de Morfine waar ik zo
allergisch voor ben. Steeds als ze mijn hartslag zag stijgen, spoot ze een
beetje extra in mijn infuus. Zo gingen we door tot de pijn onder controle was.
Het middel onderdrukte niet alleen de pijn, maar ook mijn ademhaling. Ik bleef
dus zuurstof nodig hebben.
Toen ik terug mocht naar de afdeling mocht ik even worden
losgekoppeld van het zuurstof, maar op de kamer zou ik weer moeten worden
aangesloten. Daar aangekomen bleek dat ik het zuurstofgehalte in mijn bloed
zelf alweer op peil had gekregen, en lieten we het zuurstof dus maar
achterwege.
Op de afdeling sprak ik mijn kinderuroloog weer. Ze was
tevreden over het verloop van de operatie. Gelukkig heeft ze een deel van het
oude litteken kunnen gebruiken. Ze had het nog over de medicijnen en katheters,
maar vroeg zich af of ik dat zou opslaan, gezien de toestand waarin ik
verkeerde. Ik vond alles vooral heel vermoeiend. En grappig...
In de avond en nacht die volgden, kreeg ik opnieuw de sterke
pijnstiller toegediend. Weer had dat invloed op mijn ademhaling, maar ik kreeg
het zonder extra zuurstof weer onder controle. Slapen deed ik bijna niet.
Donderdag was ik niet veel waard. Ik kwam even uit bed, ik
at een paar hapjes, er ging wat vocht naar binnen, maar ik bracht de dag toch
vooral slapend door. Donderdagavond was mijn bloeddruk laag en werd het infuus
wat hoger gezet. De sterke pijnstillers waren al gestopt en ik kreeg nog eens
een behoorlijke dosis anti-misselijkheidsmedicatie. Samen met een goede
nachtrust, zorgde dat voor een heel ander beeld op vrijdagochtend.
Ik was helder, at uit eigen beweging een boterham en ik
dronk voldoende. Conclusie: wegwezen hier! Met instructies van de kinderuroloog
en nog maar één 'slangetje' over, ging ik inderdaad vrijdagochtend naar huis.
Dit weekend hield ik me rustig. Sinds vanmorgen zijn alle
lijnen weer verwijderd en heb ik wat dat betreft weer alle bewegingsvrijheid.
De wond op mijn buik trekt nog een beetje, maar dat wordt elke dag minder. Het
is dus allemaal weer zo ongeveer achter de rug. Het is bijna niet te geloven,
zo ongecompliceerd verliep het. Geen koorts, niet misgeprikt, geen andere gekke
dingen. Fijn!
Het team dat mij de afgelopen jaren behandeld heeft, blijft
ook nu weer heel veel betrokkenheid tonen. Van pedagogisch medewerkster en
verpleegkundigen tot kinderoncoloog: ze zijn allemaal bereid om even gedag te
zeggen, bij te kletsen of mee te denken. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe
dankbaar ik daarvoor ben.
Het is nu tijd om rustig de draad weer op te pakken. Qua
ziekenhuisbezoeken heb ik de rest van februari even rust. Vanaf maart staat er
weer van alles op de planning, dus dan verschijnt hier weer een verslagje.
