Ongelofelijk ongecompliceerd

Het duurde even, maar inmiddels zijn de verdovende, pijnstillende en slaapverwekkende middelen voldoende uit mijn bloed om verslag te doen van de vijftiende operatie die mijn medische geschiedenis sinds afgelopen woensdag rijk is. Ik kan nu ook meteen mijn geheugen testen, want Celine en Morfine... een interessante combinatie.

Op woensdag 31 januari mocht ik me om 09:00 melden in het ziekenhuis. We hoefden dus 'pas' om 07:00 in de auto te stappen, maar ik was al om 05:00 opgestaan om nog wat uiterst belangrijke zaken gedaan te krijgen. Je haren wassen op de avond vóór de operatie in plaats van 's morgens, dat kon natuurlijk écht niet. Heerlijk toch, hoe mijn prioriteiten compleet ergens anders liggen dan een aantal jaren geleden!

Eenmaal in het ziekenhuis zou het nog ongeveer drie uur duren voor de operatie ging starten. Die uren werden gevuld met gesprekken met een arts en een verpleegkundige, een bloedafname die in één keer lukte(!), een blij weerzien met de pedagogisch medewerkster en op het allerlaatste moment voor de operatie mocht ik nog een echo laten maken. Blijkbaar dacht de arts er hetzelfde over als ik in mijn vorige blogpost: de laatste echo was wel héél lang geleden, dus toch maar even kijken hoe het er nu voor staat. Acht maanden geleden was de situatie stabiel, nu was dat zeker niet het geval. Het 'steentje' een ophoping van waarschijnlijk calcium, veroorzaakt door mijn nieren, was ontzettend gegroeid. Tijd voor actie dus!

Bijna meteen na de echo kwam de oproep van de operatiekamer. Mijn dokter wachtte me op op de holding. Daar moest heel snel even worden bijgepraat, om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag.

Al snel werd ik naar de operatiekamer gebracht en werden er weer allerlei apparaten aan me bevestigd. Een infuus mocht natuurlijk niet ontbreken. Twee artsen gingen op zoek naar een geschikte ader. Het duurde even voordat die gevonden en aangeprikt was, maar het lukte wel meteen bij de eerste poging. Twee keer meteen goed geprikt worden op één dag, ik wist niet dat het kon!

Ondertussen veroorzaakten mijn allergieën een klein beetje onrust op de OK. Ik begon opeens te reageren op elke pleister die er op me geplakt werd. En, als ik allergisch ben voor een bepaald antibioticum, wat gebeurt er dan als ik antibiotica krijg die daar op lijken? Wat betreft de antibiotica kon ik zelf het antwoord geven, wat betreft de pleisters mochten ze het zelf uitzoeken. Ik ging immers toch slapen. Succes!

Op de uitslaapkamer werd ik gewekt door mijn eigen monitor. Ik had een infuus, katheter en ik kreeg zuurstof. Een verpleegkundige voorzag me van een flinke dosis Dipidolor, een variatie op de Morfine waar ik zo allergisch voor ben. Steeds als ze mijn hartslag zag stijgen, spoot ze een beetje extra in mijn infuus. Zo gingen we door tot de pijn onder controle was. Het middel onderdrukte niet alleen de pijn, maar ook mijn ademhaling. Ik bleef dus zuurstof nodig hebben.

Toen ik terug mocht naar de afdeling mocht ik even worden losgekoppeld van het zuurstof, maar op de kamer zou ik weer moeten worden aangesloten. Daar aangekomen bleek dat ik het zuurstofgehalte in mijn bloed zelf alweer op peil had gekregen, en lieten we het zuurstof dus maar achterwege.

Op de afdeling sprak ik mijn kinderuroloog weer. Ze was tevreden over het verloop van de operatie. Gelukkig heeft ze een deel van het oude litteken kunnen gebruiken. Ze had het nog over de medicijnen en katheters, maar vroeg zich af of ik dat zou opslaan, gezien de toestand waarin ik verkeerde. Ik vond alles vooral heel vermoeiend. En grappig...

In de avond en nacht die volgden, kreeg ik opnieuw de sterke pijnstiller toegediend. Weer had dat invloed op mijn ademhaling, maar ik kreeg het zonder extra zuurstof weer onder controle. Slapen deed ik bijna niet.

Donderdag was ik niet veel waard. Ik kwam even uit bed, ik at een paar hapjes, er ging wat vocht naar binnen, maar ik bracht de dag toch vooral slapend door. Donderdagavond was mijn bloeddruk laag en werd het infuus wat hoger gezet. De sterke pijnstillers waren al gestopt en ik kreeg nog eens een behoorlijke dosis anti-misselijkheidsmedicatie. Samen met een goede nachtrust, zorgde dat voor een heel ander beeld op vrijdagochtend.

Ik was helder, at uit eigen beweging een boterham en ik dronk voldoende. Conclusie: wegwezen hier! Met instructies van de kinderuroloog en nog maar één 'slangetje' over, ging ik inderdaad vrijdagochtend naar huis.

Dit weekend hield ik me rustig. Sinds vanmorgen zijn alle lijnen weer verwijderd en heb ik wat dat betreft weer alle bewegingsvrijheid. De wond op mijn buik trekt nog een beetje, maar dat wordt elke dag minder. Het is dus allemaal weer zo ongeveer achter de rug. Het is bijna niet te geloven, zo ongecompliceerd verliep het. Geen koorts, niet misgeprikt, geen andere gekke dingen. Fijn!

Het team dat mij de afgelopen jaren behandeld heeft, blijft ook nu weer heel veel betrokkenheid tonen. Van pedagogisch medewerkster en verpleegkundigen tot kinderoncoloog: ze zijn allemaal bereid om even gedag te zeggen, bij te kletsen of mee te denken. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik daarvoor ben.

Het is nu tijd om rustig de draad weer op te pakken. Qua ziekenhuisbezoeken heb ik de rest van februari even rust. Vanaf maart staat er weer van alles op de planning, dus dan verschijnt hier weer een verslagje.