zondag 4 december 2016

Honderd procent

Genezingspercentages zijn niet zo mijn ding. Wat moet ik ermee? Als de kans op genezing 90 procent is, dan is er dus ook altijd nog een kans van 10 procent dat je niet beter wordt. Als de overlevingskans slechts 10 procent is dan is dat, hoe klein ook, nog steeds een kans. Het maakte mij dan ook niets uit of de kans dat ik beter zou worden nou 10, 30, 60 of 90 procent was. Er was een kans en die greep ik met beide handen aan. Ik ging er voor, voor de volle 100 procent.
Of ik hoor bij het deel van de patiënten dat van een osteosarcoom geneest, weten we nog steeds niet. Als de controles nog tot minimaal vijf jaar na de behandeling laten zien dat ik schoon ben, dan mogen we aannemen dat ik genezen ben.
Donderdag meldde ik me weer in de VU voor een controle bij de kinderoncoloog en de oogarts. Ik begon met het laten maken van röntgenfoto's van mijn longen. Even later zat ik tegenover mijn kinderoncoloog in de spreekkamer.
Zoals sinds een jaar eigenlijk bijna altijd het geval is, moesten we het eerst even over mijn haar hebben. Het krult nog steeds, en ik hoop echt dat dat zo blijft. Dat zou wel een heel leuke bijwerking zijn van de chemotherapie. Nadat er ook nog over andere, niet-medische zaken gesproken was, moesten we over tot de orde van de dag. Hoe is het gesteld met mijn gezondheid?
Eigenlijk kan ik daar heel kort over zijn: ik voel me goed! Aangezien er 6 weken geleden nog een uitgebreid bloedonderzoek is verricht, hoefde dat deze keer niet. De dokter deed nog wel een kort lichamelijk onderzoekje, dat geen bijzonderheden opleverde.
Mijn arts vraagt ook altijd even hoe het op mentaal gebied met me gaat. Deze keer blikten we terug op de dagen na de diagnose.
Hoewel dat niet heel duidelijk op dit blog vermeld is, waren er vlak na de diagnose niet alleen twijfels over de mogelijkheid tot behandelen, maar ook over de kwaliteit van leven die er na de behandeling zou zijn. Na goed geïnformeerd te zijn, lag de beslissing bij mij. zonder twijfel koos ik voor een behandeling en daar heb ik, zelfs tijdens de naarste momenten, nooit spijt van gehad. Niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen die betrokken was bij mijn behandeling, is het ontzettend fijn om te zien dat het nu zo goed gaat en dat ik kan genieten van het leven. Toen ik even later een bezoekje bracht aan de kinderafdeling werd dat nog eens bevestigd door de bekenden die ik daar tegenkwam.  
De controle bij de oogarts is altijd zo gebeurd. Ik doe mijn oogprotheses uit, de dokter kijkt in mijn ogen en ik plaats de protheses weer terug. Natuurlijk werden er ook nog de nodige vragen gesteld. Bijzonder ook hoe deze dokter, die mij al kent sinds ik een baby'tje was, mij heeft zien opgroeien met alle medische hobbels die daarbij hoorden. Nadat mijn protheses nog even gepolijst waren, kon ik weer op weg naar huis.
Vrijdag belde de kinderoncoloog met de uitslag van de röntgenfoto's. en die is helemaal goed! Yes!
'je bent weer voor 100 procent goedgekeurd', aldus de dokter. Met dat percentage kunnen we iets, namelijk heel gelukkig de decembermaand in! Fijne feestagen toegewenst!

zondag 27 november 2016

Een mijlpaal en een tegenvaller

Vandaag precies twee jaar geleden, op donderdag 27 november 2014, eindigde in het VUmc mijn laatste chemokuur. Op dat moment voelde dat heel dubbel, want hoewel die medicijnen me het leven op bepaalde momenten behoorlijk oncomfortabel maakten, zorgden ze er wel voor dat er kankercellen vernietigd werden. En zonder die medicijnen zouden de eventueel nog aanwezige tumorcellen weer de kans krijgen om te gaan groeien. Toch overheerste er vooral een gevoel van opluchting, omdat mijn lichaam steeds minder goed en snel herstelde van een kuur. Maar, echt veilig voelde het dus niet.
Om uit te sluiten dat er zich in mijn lichaam nieuwe tumoren vormden en om de functie van verschillende organen in de gaten te houden, stonden er de afgelopen  twee jaar nog veel ziekenhuisbezoekjes op het programma. Longfoto's, bekkenfoto's, buikecho,s en bloedafnames: het was allemaal nodig om te kunnen zien hoe het gesteld was met mijn gezondheid. Ook vonden er nog twee operaties plaats, om schade van de ingreep die werd uitgevoerd om de tumor te verwijderen, te herstellen.
In de herfstvakantie was er bijvoorbeeld weer een controle; Het was er eentje bij de kindernefroloog. Het jaarlijkse, uitgebreide onderzoek naar mijn nieren stond weer op de planning. Nierproblemen had ik al toen ik nog heel jong was, dus deze controle vindt al veel langer dan twee jaar plaats. Maar aangezien de chemotherapie ook erg schadelijk voor mijn nieren kan zijn, is het sindsdien toch wat spannender. Over veel dingen was de arts gelukkig erg tevreden, zoals bepaalde waarden in mijn bloed. Mijn HB was zelfs nog nooit zó hoog als deze keer en tegen de verwachting van zowel mijzelf als de dokter in, had ik geen tekort aan vitamine D. Helaas is er toch ook minder goed nieuws te melden. Uit het onderzoek blijkt namelijk dat mijn nieren te weinig citraat aanmaken. Citraat is een stof die zich bindt aan bepaalde componenten in de urine die aangemaakt wordt door de nieren. Citraat zorgt ervoor dat die componenten zich niet ophopen en 'steentjes' kunnen gaan vormen. Eigenlijk is het dus een soort oplosmiddel. Op de echo kon de kindernefroloog verschillende 'wolkjes' zien zitten op mijn nieren en trof zij ook een steentje aan. Daarom ben ik sinds een paar weken begonnen met het slikken van een aardige hoeveelheid Kaliumcitraat. Dit medicijn moet nieuwe ophopingen voorkomen en gaat hopelijk een deel van de bestaande plekken helpen oplossen. Over een paar maanden zal een nieuwe echo worden gemaakt om te kijken of het medicijn alleen genoeg is, of dat er nog iets anders gedaan moet worden.
Ook na twee jaar zijn de controles nog lang niet voorbij. De kans dat de ziekte terugkeert, is er nog steeds. Gelukkig houdt dat me niet zo bezig, want de kans dat het goed blijft gaan, is ook zeker aanwezig. Ik voel me goed en daar ben ik blij mee. Wat er later nog allemaal op mijn pad komt, dat zie ik dan wel.
Naast dat ik erg blij ben met hoe het nu gaat, besef ik natuurlijk ook dat er in mijn betrekkelijk korte leven al ontzettend veel gebeurd is. Hierdoor zal ik mijn leven lang door minstens vijf medische specialismen in de gaten gehouden worden, buitenshuis een kruk nodig hebben om te lopen en meerdere malen per dag mijn blaas moeten leegmaken met een katheter en moeten spoelen met een spuit. Allemaal geen héle erge dingen en ik heb het er ontzettend graag voor over, maar toch is het niet altijd leuk. Soms wil ik mijn kruk het liefst van het dak van de Hogeschool Rotterdam smijten en verstop ik me liever de hele dag onder de dekens, dan naar het ziekenhuis te gaan. Maar als ik dan denk aan hoeveel slechter het scenario had kunnen zijn en dat voor sommige mensen helaas ook is, dan stap ik toch weer zonder tegenzin in de auto richting Amsterdam en gooi ik mijn kruk niet van het dak, maar gewoon in een hoek van de kamer.  
Komende donderdag staan de volgende ziekenhuisafspraken alweer gepland. De kinderoncoloog zal dan bekijken of alles er, twee jaar na het einde van de behandeling, nog steeds zo goed uitziet. Ook ga ik dan mijn jaarlijkse bezoek aan de oogarts brengen. Ik blijf het toch maar gek vinden: controles voor de gevolgen van twee verschillende vormen van kinderkanker op één dag. Maar ik ga erheen. Zonder tegenzin.     
 

dinsdag 6 september 2016

AMC-avonturen 2

Voor het eerst in drie jaar tijd had ik deze zomer weer écht vakantie. Daarmee bedoel ik een vakantie zonder chemokuren of examens. En dat voor twee maanden lang.
Het was me bijna gelukt om de hele zomervakantie het ziekenhuis te vermijden, maar op de allerlaatste dag, dinsdag 30 augustus, stond er toch echt een controle gepland in het AMC. Wat gaan die drie maanden die tussen de controles zitten toch altijd weer snel! Deze keer waren de drie maanden ook echt ziekenhuisvrij, wat normaal meestal niet het geval is vanwege andere onderzoeken of afspraken die tussendoor plaatsvinden.  
Mijn afspraak begon met het laten maken van röntgenfoto's op de afdeling Kinderradiologie. Er stonden zowel een foto van mijn bekken, als twee longfoto's op het programma. De foto's werden gemaakt en ik ging op weg naar de wachtkamer van de orthopeed. Maar nog voordat ik het kleedhokje, dat vastzit aan de kamer waar de foto's werden gemaakt, had verlaten, werd ik weer teruggeroepen. De bekkenfoto was mislukt. De röntgenlaborante had niet verwacht dat de prothese zo ver in mijn been zat, en daardoor stond niet alles op beeld van wat de arts wilde zien. De tweede poging leverde wel een goede foto op.
Ondanks het feit dat het op de röntgenafdeling allemaal wat langer duurde, waren we te vroeg voor de afspraak bij de orthopeed. En omdat zijn spreekuur ook nog eens erg uitliep, bracht ik bijna anderhalf uur door in de wachtkamer.
Eenmaal in de spreekkamer stelde de arts-assistent wat vragen en deed hij een kort onderzoekje van mijn heup. Vervolgens kwam mijn orthopeed binnen.
Hij bekeek en bewoog mijn heup, liet me een stukje lopen en beoordeelde de foto. Het litteken ziet er goed uit en mijn heup kan goed buigen. De dokter vond dat het lopen zonder kurk, beter gaat dan je zou verwachten van iemand die net zoveel spieren mist als ik. Toch houd ik dat niet lang vol, en daarom is en blijft mijn kruk buitenshuis heel hard nodig.
De arts was zo benieuwd naar de bekkenfoto, dat hij hem al meteen bekeken had toen hij naar hem werd doorgestuurd. Alles was helemaal goed: de prothese staat goed en er zijn geen sporen zichtbaar van tumorgroei! Yes!
Vandaag werd ik gebeld met de uitslag van de longfoto's. Ik zat in de les en miste het telefoontje, maar via de voicemail kwam alsnog het bericht binnen dat ook de longen nog altijd helemaal schoon zijn!
Verder is de fysiotherapie na ruim twee jaar gestopt. Ik denk dat we op een punt zijn gekomen waarop ik alles (en misschien een beetje meer) kan wat ik hoor te kunnen met mijn bekken. Ik heb niet het gevoel dat ik nog heel veel aan de fysiotherapie heb op dit moment. Daarom stopt het voor nu, maar kan ik nog om hulp of advies vragen als dat nodig is.
Sinds vandaag zijn mijn colleges weer begonnen. Over zes weken worden mijn nieren weer uitgebreid gecontroleerd in de VU en over drie maanden moet ik er nogmaals heen voor controles bij de kinderoncoloog en de oogarts.
 

donderdag 2 juni 2016

Ziekenhuisgeluk

Al ontelbare keren heb ik in mijn leven een bezoek gebracht aan een ziekenhuis. Daarbij waren er bezoekjes die onaangenaam waren, lang duurden, me frustreerden, voor veel verdriet zorgden en soms ook helemaal niet gepand waren. Er zijn echter ook momenten dat het best leuk en aangenaam kan zijn in het ziekenhuis. Zo'n moment was er vorige week donderdag. Ik was weer in de VU voor controle. Dat lijkt misschien eerder eng dan fijn, maar dat vond ik niet. Ik had eerst een gesprek met mijn kinderoncoloog. Mijn opleiding en mijn krullende haar waren de eerste gespreksonderwerpen. Natuurlijk bespraken we ook hoe het gesteld is met mijn gezondheid en werd er nog een lichamelijk onderzoek gedaan. Omdat ik me heel erg goed voel en er niets geks te zien, te horen of te voelen was bij het lichamelijk onderzoek, besloot de arts om de bloedafname die meestal moet gebeuren, nu achterwege te laten. Er moesten wel gewoon longfoto's worden gemaakt. De afdeling Radiologie was dus de volgende plek van bestemming. Daar werden twee röntgenfoto's gemaakt van mijn longen. Voordat ik weer richting huis vertrok, ging ik nog even langs op de kinderafdeling om gedag te zeggen. Ik werd er zoals altijd enthousiast onthaald en er werd zelfs een verpleegkundige van de Intensive Care Kinderen op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid, zodat ook zij me nog even kon zien. Ook nu weer vormde mijn haar het onderwerp van gesprek, en dan met name de verandering die het heeft ondergaan sinds ik voor het eerst op de afdeling kwam. Het feit dat iedereen waarmee ik sprak in het ziekenhuis zo blij en tevreden is over hoe het nu met mij gaat, vind ik echt heel mooi en fijn. We kunnen allemaal terugkijken op de behandeling, maar vooral ook zien wat die heeft opgeleverd. De uitslag van de longfoto's kreeg ik vandaag van de kinderoncoloog: het ziet er allemaal goed uit! Dat betekent dat er na anderhalf jaar na de laatste kuur nog altijd geen spoor te bekennen is van kankercellen. Ik hoef denk ik niet eens meer te schrijven dat dat me ontzettend blij en dankbaar maakt en hoe bijzonder ik het vind. Voor de komende paar maanden ben ik weer goedgekeurd. De zomervakantie is in zicht en daar kijk ik heel erg naar uit! Wanneer de volgende update komt, hangt af van wanneer er weer wat te melden valt. Op medisch gebied hoop ik dat dat nog wel even duurt. Ik ben klaar voor een zonnige, zorgeloze, ziekenhuisloze zomer (de afspraken die waarschijnlijk in augustus zijn, vergeet ik gewoon even).

zaterdag 7 mei 2016

Een feestje en een nieuw ziekenhuis

De tijd vliegt. Vandaag, 7 mei 2016, is de bottumor in mijn heup alweer twee jaar verleden tijd. Mede dankzij die grote operatie kan ik dat op deze zonnige dag vieren. Natuurlijk, de ingreep had ook negatieve consequenties en complicaties. De geïnfecteerde wond, de lange revalidatie en zelfs de operatie van vijf maanden geleden horen ook allemaal bij de gevolgen ervan. Krukken,, katheters, spuiten en ander medisch materiaal zullen altijd tot mijn dagelijks leven behoren. Maar dat is niet erg, dat heb ik er graag voor over. Ik bezoek dan ook steeds zonder veel tegenzin het ziekenhuis. Sinds de afgelopen blogpost heb ik twee bezoekjes aan het ziekenhuis gebracht. De kinderuroloog in de VU verwachtte me voor controle en ik had een afspraak in een 'nieuw' ziekenhuis. De kinderuroloog was heel tevreden. De mogelijke complicaties die voor de operatie allemaal zijn doorgesproken en overdacht, zijn me vooralsnog allemaal bespaard gebleven. Het grootste deel van het gesprek ging over problemen die kunnen gaan ontstaan rondom het katheteriseren en hoe die opgelost moeten worden. Eigenlijk is het VUmc bij problemen waarbij snel hulp nodig is, een beetje te ver weg en daarom heeft mijn arts de dokters in het Erasmus MC in Rotterdam gevraagd de spoedgevallen voor hun rekening te nemen. Dit vonden ze geen probleem, en dus stapte ik afgelopen dinsdag het Sophia kinderziekenhuis binnen voor een intake. Daar besprak ik met een kinderuroloog kort mijn voorgeschiedenis, stemden we af welk ziekenhuis ik wanneer moet bellen en tenslotte werd mijn lijstje met allergieën in het systeem gezet. Daarna was ook dat bezoekje weer klaar en was mijn inschrijving in het derde academische ziekenhuis een feit. Op donderdag 26 mei is het alweer tijd voor de volgende ziekenhuisafspraak. Op die dag zal er weer een controle zijn bij mijn kinderoncoloog.

dinsdag 8 maart 2016

Geduld en magie

Twee jaar geleden zag alles er een stuk minder mooi uit dan nu: er werd sterk getwijfeld aan de mogelijkheid tot het behandelen van mijn tumor met uitzaaiingen. Ik heb toen kenbaar gemaakt aan mijn familie dat ik het heel erg leuk zou vinden als ik mijn neefje en nichtjes in ieder geval nog zou kunnen introduceren in Disneyland Parijs. Toen de mogelijkheden toch wat groter bleken dan gedacht, besloten we die wens in vervulling te laten gaan na mijn behandeling. Vrijdag 19 februari was de dag van vertrek dan eindelijk aangebroken. Sinds het begin van mijn behandeling is er zelfs een neefje bijgekomen en dat zorgde ervoor dat we die vrijdag met z'n elven vertrokken naar Frankrijk. Op zaterdag deden we een flinke dosis magie op in Disney en op zondag trotseerden we de drukte van Parijs om onder andere de Eiffeltoren te bezoeken. Maandag kwamen we weer thuis. De dag erna, dinsdag 23 februari, keerde ik meteen weer terug in de realiteit. Op die dag moesten namelijk mijn bekken en longen op de foto worden gezet in het AMC. Op de afdeling Radiologie werden de röntgenfoto's gemaakt. Inmiddels heb ik dat al zo vaak meegemaakt, dat ik zelfs op die drukke afdeling herkend wordt en de laborant aan mij moest navragen hoe de dokters het altijd op beeld willen hebben. Toen zowel mijn longen als mijn bekken op de foto stonden, mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer van de orthopeed. Ik word altijd eerst gezien door een arts-assistent. Als die een kort onderzoek heeft gedaan en even de foto's heeft bekeken, schuift mijn eigen orthopeed aan. De assistent stelde veel vragen, voornamelijk over de operatie die in december bij mij is uitgevoerd in de VU. Hij wist niet wat een mitrofanoff was en ik moest het zelfs even spellen zodat hij het kon opzoeken. De orthopeed wilde na binnenkomst graag zien hoe het gaat met het lopen. Volgens hem loop ik beter dan verwacht zonder krukken. Ook deze dokter bleek niet helemaal meer op de hoogte van wat de term 'mitrofanoff' precies inhield en vroeg de arts-assistent, die het in de tussentijd even had opgezocht, het hem even uit te leggen. Die assistent was echter niet zo zeker van zijn zaak en verzocht mij vriendelijk het nog eens uit te leggen. Terwijl ik een lachbui onderdrukte en vertelde dat een mitrofanoff een kanaal van de buikwand (navel) naar de blaas is, onderzocht de arts op mijn verzoek een stukje van mijn huid dat erg dun is. Dat stukje gaat bij het minste of geringste open en dat is niet de bedoeling. Mijn huid is daar kwetsbaar door de vele operaties en mijn bot is nu eenmaal wat puntig en duwt ertegen. Ik moet er gewoon heel voorzichtig mee zijn, want het is de vraag of een operatie of iets dergelijks het er beter op gaat maken. De orthopeed waarschuwde me ook nog even voor infecties. Als er namelijk ergens in mijn lichaam een bacterie zit, moet ik meteen alarm slaan. Bacteriën hebben namelijk de neiging om zich te verspreiden naar lichaamsvreemde delen, zoals bijvoorbeeld een prothese. Dat kan heel gevaarlijk zijn en daarom moet er, als ik een infectie heb, meteen antibiotica worden gestart. Ondertussen had de assistent de foto's op het beeldscherm gezet. Hij twijfelde over een bepaald plekje op de foto, maar de orthopeed kon die twijfel gelukkig helemaal wegnemen. De foto's van mijn bekken zien er prima uit! Als laatste moest er nog een belafspraak worden gemaakt voor het doorgeven van de uitslag van de longfoto's. we planden die een week na de controle. Op vrijdag kregen we echter een brief binnen, waarin stond dat de afspraak een week later zou plaatsvinden. Dat betekende dat ik twee weken moest wachten op de uitslag, wat ik best wel lang vond. Maar, zo vond ik, de tijd verandert uiteindelijk niets aan de uitslag. Een gemaakte röntgenfoto ziet er na een week hetzelfde uit als na twee weken. Na twee weken wachten werd mijn geduld vandaag beloond met een telefoontje van de orthopeed. Dat vond ik raar, want normaal geeft een assistent de uitslag door. maar de arts had goed nieuws te melden. Ook mijn longfoto ziet er namelijk helemaal schoon uit! het blijft voor mij een beetje magisch om te horen dat alles er goed uitziet. Zeker ook omdat ik weet dat het niet vanzelfsprekend is, ook niet vijftien maanden na het einde van de laatste chemokuur. Aanstaande donderdag verwacht de kinderuroloog in de VU me weer voor controle. Dan volgen, als het goed is, twee ziekenhuisloze maanden.
 
'And if you were to ask me, After all that we've been trough. Still believe in magic? Oh, yes, i do.' Coldplay (Magic)

zaterdag 23 januari 2016

Bizar bijzonder

Vandaag is het 23 januari. Twee jaar geleden werd in het ziekenhuis mijn Broviac (permanente infuuslijn in een ader die leidt naar het hart) geplaatst en startte mijn eerste chemokuur. Op dit moment typ ik dit stukje terwijl ik eigenlijk zou moeten leren voor de aankomende tentamenweek. Hoe bizar bijzonder is dat verschil?! Ik heb de afgelopen twee jaar eens samengevat in cijfers. In 2014 waren er 164 dagen opname in het ziekenhuis, 2 spoedopnames en 2 opnames op de Intensive Care. Ik onderging 6 operaties en 18 chemokuren. Verder was ik vaak in het ziekenhuis te vinden voor bloedtransfusies en onderzoeken. In 2015 bracht ik slechts 10 bezoekjes aan de dagbehandeling of de poli. Ik was 6 dagen opgenomen op de kinderafdeling en onderging 2 operaties. Hoe bizar bijzonder is dat verschil?! Sinds woensdag is mijn eerste ziekenhuisbezoek van dit jaar weer een feit. Ik ging naar de VU voor controle na de operatie en om te leren katheteriseren. ik ben redelijk snel hersteld van de operatie. Er waren af en toe wat probleempjes met één van de katheters, maar die waren vrij makkelijk zelf op te lossen. Zondag hadden we wel even telefonisch contact met het ziekenhuis omdat een hechting van de onderste katheter niet meer helemaal goed vastzat. nadat er wat extra tape overheen geplakt werd, zat het ding weer stevig vast. Dinsdag moest ik me om 9 uur melden op de kinderafdeling. De verpleegkundig specialist kwam kijken hoe de wond en het gemaakte kanaaltje van mijn navel naar mijn blaas eruitzagen. Alles was mooi genezen en dus mocht ik, nadat zij de hechtingen doorknipte, de eerste katheter zelf verwijderen. Vervolgens leerde de verpleegkundige me hoe ik zelf een katheter kan inbrengen. Het slangetje gaat via het tijdens de operatie gemaakte kanaal van de navel naar de blaas. Belangrijk hierbij is dat alles zo steriel mogelijk blijft. Dat lijkt best moeilijk als je blind bent en je dus alles moet aanraken in plaats van dat je het kunt zien. Toch ging het me, na wat brainstormen met de verpleegkundige, goed af. De rest van de dag moest ik onder begeleiding van de verpleegkundige oefenen met katheteriseren. Om het anderhalf uur moest dat gebeuren. In de tussentijd probeerde ik wat te leren en kreeg ik bezoek van veel bekenden uit het ziekenhuis. De pedagogisch medewerkster, de mevrouw van de educatieve voorziening, een kinderoncoloog, een voedingsassistente en zelfs een verpleegkundige van de verkoever kwamen even binnenlopen. Zoals tegenwoordig bijna altijd gebeurt als ik ziekenhuispersoneel spreek dat mij gezien heeft tijdens de behandeling, werd ik vergeleken met hoe ik er in 2014 aan toe was. Want: hoe bizar bijzonder is dat verschil?! Natuurlijk kwam ook de kinderuroloog nog langs. Zij besloot dat het medicijn tegen blaaskram gestopt kon worden en dat ik nog twee weken antibiotica moet slikken. Het blaasspoelen mag worden afgebouwd naar twee keer per dag. Ze was erg tevreden! Na vier keer succesvol gekatheteriseerd te hebben, mocht de andere katheter die nog in mijn blaas zat (voor de kenners: de suprapubische katheter) er ook uit. Daarvoor moest ik plaatsnemen op een behandeltafel in de behandelkamer, want dit zou weleens pijnlijk kunnen worden. Die katheter was namelijk erg dik. De verpleegkundige verwijderde de katheter en ik moest de blaaskramp die waarschijnlijk zou ontstaan zien te handelen. Na drie seconden was er geen katheter meer, maar ook bijna geen blaaskramp. Zie je wel, ook ik heb in het ziekenhuis soms geluk. Dat bleek ook weer toen ik op het punt stond om naar huis te gaan. Jaarlijks bezoeken de voetballers van Ajax de kinderen in het VUmc en woensdag stond mijn kamer daarom vol bekende voetballers. Nu ben ik niet bijzonder geïnteresseerd in voetbal, maar op de foto gaan met bekende mensen is altijd leuk! In februari verwacht het AMC me weer voor controle van mijn longen en bekken. Maar eerst: tentamens en een weekend Parijs!