Honderd procent

Genezingspercentages zijn niet zo mijn ding. Wat moet ik ermee? Als de kans op genezing 90 procent is, dan is er dus ook altijd nog een kans van 10 procent dat je niet beter wordt. Als de overlevingskans slechts 10 procent is dan is dat, hoe klein ook, nog steeds een kans. Het maakte mij dan ook niets uit of de kans dat ik beter zou worden nou 10, 30, 60 of 90 procent was. Er was een kans en die greep ik met beide handen aan. Ik ging er voor, voor de volle 100 procent.

Of ik hoor bij het deel van de patiënten dat van een osteosarcoom geneest, weten we nog steeds niet. Als de controles nog tot minimaal vijf jaar na de behandeling laten zien dat ik schoon ben, dan mogen we aannemen dat ik genezen ben.

Donderdag meldde ik me weer in de VU voor een controle bij de kinderoncoloog en de oogarts. Ik begon met het laten maken van röntgenfoto's van mijn longen. Even later zat ik tegenover mijn kinderoncoloog in de spreekkamer.

Zoals sinds een jaar eigenlijk bijna altijd het geval is, moesten we het eerst even over mijn haar hebben. Het krult nog steeds, en ik hoop echt dat dat zo blijft. Dat zou wel een heel leuke bijwerking zijn van de chemotherapie. Nadat er ook nog over andere, niet-medische zaken gesproken was, moesten we over tot de orde van de dag. Hoe is het gesteld met mijn gezondheid?

Eigenlijk kan ik daar heel kort over zijn: ik voel me goed! Aangezien er 6 weken geleden nog een uitgebreid bloedonderzoek is verricht, hoefde dat deze keer niet. De dokter deed nog wel een kort lichamelijk onderzoekje, dat geen bijzonderheden opleverde.

Mijn arts vraagt ook altijd even hoe het op mentaal gebied met me gaat. Deze keer blikten we terug op de dagen na de diagnose.

Hoewel dat niet heel duidelijk op dit blog vermeld is, waren er vlak na de diagnose niet alleen twijfels over de mogelijkheid tot behandelen, maar ook over de kwaliteit van leven die er na de behandeling zou zijn. Na goed geïnformeerd te zijn, lag de beslissing bij mij. zonder twijfel koos ik voor een behandeling en daar heb ik, zelfs tijdens de naarste momenten, nooit spijt van gehad. Niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen die betrokken was bij mijn behandeling, is het ontzettend fijn om te zien dat het nu zo goed gaat en dat ik kan genieten van het leven. Toen ik even later een bezoekje bracht aan de kinderafdeling werd dat nog eens bevestigd door de bekenden die ik daar tegenkwam.  

De controle bij de oogarts is altijd zo gebeurd. Ik doe mijn oogprotheses uit, de dokter kijkt in mijn ogen en ik plaats de protheses weer terug. Natuurlijk werden er ook nog de nodige vragen gesteld. Bijzonder ook hoe deze dokter, die mij al kent sinds ik een baby'tje was, mij heeft zien opgroeien met alle medische hobbels die daarbij hoorden. Nadat mijn protheses nog even gepolijst waren, kon ik weer op weg naar huis.

Vrijdag belde de kinderoncoloog met de uitslag van de röntgenfoto's. en die is helemaal goed! Yes!

'je bent weer voor 100 procent goedgekeurd', aldus de dokter. Met dat percentage kunnen we iets, namelijk heel gelukkig de decembermaand in! Fijne feestagen toegewenst!