'Ik doe gewoon een dansje'

De agenda druppelt alweer vol met medische afspraken, het eerste bloed is geprikt en er is zelfs een operatiedatum. Kortom: 2018 is begonnen. Op school, op stage en in het ziekenhuis. Het is maar goed dat de datumnotatie boven mijn blogposts automatisch gaat, want ik probeerde vorige week nog met iemand een afspraak te maken in 2016...

De ziekenhuisafspraken werden de afgelopen weken één voor één ingepland, en daar zat dus ook de operatiedatum bij. Op 31 januari 2018, over vijf dagen (en dus niet twee jaar) vindt mijn vijftiende operatie plaats.

De laatste echo is nu ongeveer acht maanden geleden en liet een stabiel beeld zien. Het voelt een beetje gek om nu, na zo'n lange tijd, geopereerd te worden en niet precies te weten hoe alles er nu uitziet. Voor de operatie is het ook helemaal niet van belang om dat te weten, want het is heel onwaarschijnlijk dat mijn nieren het met de huidige medicijnen voor elkaar hebben gekregen het steentje op te lossen. Opereren moeten ze dus sowieso.

Na de operatie is het vooral te hopen dat mijn nieren en de medicatie er samen voor zorgen dat zulke dingen niet opnieuw gebeuren. Littekenweefsel heb ik namelijk wel genoeg.

Ik hoef gelukkig pas op de dag van de operatie in de VU te zijn. In ieder geval zal daar nog een keer kruisbloed worden afgenomen. Dat is nodig voor een eventuele bloedtransfusie. Na de operatie blijf ik in het ziekenhuis tot de pijnstilling afgebouwd en de medicatie op orde is. Over hoe lang dat duurt, durf ik geen concrete inschatting te maken, maar ik denk dat het wel mee zal vallen. Tijdsbesef heb ik blijkbaar toch niet, dus dat scheelt.

Wat ik in ieder geval niet vergeten ben, is dat we ruim vier jaar verder zijn sinds de bottumor werd ontdekt en dit blog ontstond. Waar ik net na de diagnose nog stellig verklaarde écht geen blog te gaan schrijven, houd ik jullie nu al heel lang op de hoogte over mijn medische avonturen. Ik schrijf alleen over de behandeling, controles  en de gevolgen van die tumor. Ook deze blogpost is daar weer een indirect voorbeeld van.

Vier jaar verder en nog steeds genoeg te vertellen om dit blog te blijven bijhouden. Dat is misschien een beetje jammer, maar ook zo ontzettend mooi. Want écht slecht nieuws is hier al heel lang niet meer verschenen, goed nieuws voert de boventoon. Stapjes naar voren, en af en toe stapjes naar achteren. Ik doe gewoon een dansje. Een dansje tijdens het wachten tot de vijf jaar na behandeling voorbij zijn. Ik ben benieuwd naar de choreografie van volgende week.

Ik laat snel weer van me horen!