Toen ik in januari 2014 voor het eerst het AMC binnenstapte,
had ik mijn identiteitsbewijs thuis laten liggen. Ik kreeg een noodpasje,
zonder foto. Toen ik er ruim drie maanden later voor de tweede keer kwam, moest
ik een echte pas laten maken, met foto. Als je middenin een chemobehandeling
zit en je pruik bij de kapper hebt gebracht om hem te laten wassen, dan wil je
liever niet op de foto, ookal kun je die foto zelf helemaal niet zien. 'het is
maar een pasje', zei ik tegen mezelf. Ik liet het los.
Het is nu drie jaar later en inmiddels kun je aan mij niet
meer zien dat ik chemo heb gehad, maar aan mijn pasje kon je dat nog wel.
Afgelopen dinsdagochtend zocht ik de kaart, want ik moest me melden in het AMC.
Ik was hem kwijt, dus dat betekende dat ik een nieuwe moest laten maken. Wat
vervelend... maar niet heus!
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, ging ik dus eerst naar
de patiëntenregistratie. Het AMC werkt tegenwoordig met een nieuw systeem, en
daarom hoefde er op de nieuwe patiëntenkaart geen foto. Nou, ook prima, dacht
ik.
Ik mocht door naar de röntgenafdeling, waar foto's van mijn
longen en bekken werden gemaakt. Zoals gewoonlijk namen we daarna plaats in de
wachtkamer van de orthopeed.
Ik werd opgehaald door een arts-assistent. Ze wilde zich
blijkbaar goed voorbereiden, want ze had gekeken naar de foto in het ziekenhuissysteem.
De foto uit april 2014 dus. En daarom luidde haar conclusie in de wachtkamer:
'Celine zit hier niet, hè?'
'Ehm jawel', reageerde ik.
'Oh, je lijkt helemaal niet meer op de foto!'
Ik denk dat ik blij moet zijn met die opmerking, maar het
bevestigt natuurlijk wel dat die foto echt toe is aan vervanging.
Maar natuurlijk draait het allemaal om hele andere foto's.
de foto's van mijn bekken werden meteen beoordeeld én goedgekeurd! De prothese
staat goed en er is geen tumorgroei zichtbaar. Ook een heel kort onderzoekje
van mijn heup leverde geen bijzonderheden op.
De uitslag van de longfoto's laat altijd wat langer op zich
wachten. Vanmiddag werd ik gebeld kreeg ik de boodschap dat er geen
aanwijzingen te zien zijn voor uitzaaiingen. Ik ben dus weer door de
driemaandelijkse keuring gekomen!
Voorlopig blijven mijn longen nog één keer in de drie
maanden gecontroleerd worden. Ook de periode tussen de controles van mijn
bekken, blijft staan op een half jaar. Dat betekent niet dat ik een paar ziekenhuisloze
maanden tegemoet ga. In maart verwacht de nefroloog me op haar spreekuur, in
april is de kinderuroloog aan de beurt en in mei is het alweer tijd om naar de
kinderoncoloog te gaan. Maar eerst is het tijd om de goede uitslagen te vieren.
Oh, en weten jullie wat ik gisteren teruggevonden heb? Er
staat een foto op, meer hoef ik denk ik niet te vermelden.
