Mijn vorige blogpost plaatste ik twee weken geleden. Dat
leek voor de VU een startschot te zijn om verschillende zaken rondom mij te
willen regelen. Ik werd gebeld door de operatieplanning, de anesthesist keurde
me telefonisch goed en de kinderoncoloog wijzigde de tijden van de afspraken
voor me, zodat ik niet zo lang zou moeten wachten tussen de onderzoeken en
gesprekken. Het verbaast me dat ik nog nooit een ziekenhuisafspraak ben
vergeten!
Zo waren we afgelopen donderdag ook weer keurig op tijd op
de afdeling Radiologie. Binnen een mum van tijd waren er twee foto's van mijn
longen gemaakt en kon ik bijna meteen door naar de spreekkamer van de oogarts.
Daar viel deze keer toch wel iets meer te bespreken dan normaal het geval is,
want met mijn oogprotheses verliep het dit afgelopen jaar niet helemaal zoals
gewenst. De dokter haalde er tijdens het onderzoek een ocularist
(prothesemaker) bij en kwam samen met hem tot een aantal adviezen. Oogdruppels
voor 's nachts, een antibacterieel middeltje en nieuwe, aangepaste protheses
zullen er waarschijnlijk voor zorgen dat ik minder last ga hebben van mijn
ogen. Het aanmeten van de protheses heb ik vandaag dan ook maar meteen ingepland
en gebeurt, als er geen operatie tussendoor komt, in januari.
De kinderoncoloog was ondertussen al naar me op zoek. Ze nam
me meteen over van de oogarts en we begonnen aan een 'gek' consult. Dit was
namelijk de laatste keer dat zij me zou controleren. We hebben het ruim twee
jaar uitgesteld, maar het is nu toch echt tijd om overgedragen te worden aan de
arts voor volwassenen.
Ze stelde voor de laatste keer haar vragen en onderzocht me
nog een keer heel uitgebreid. Toen ze me vroeg hoe ik mijn toekomst zie, had ik
daar geen antwoord op. Zij wel. Mijn kinderoncoloog heeft alle vertrouwen in
mijn toekomst.
Ik herhaal: mijn kinderoncoloog heeft alle vertrouwen in
mijn toekomst!
Afscheid nemen van iemand die zo goed voor je heeft gezorgd,
is niet makkelijk. Omgekeerd was dat precies hetzelfde, maakte mijn dokter
duidelijk. Wat is het soms moeilijk geweest, maar wat hebben we ook hilarische
momenten beleefd.
De longfoto's waren tijdens ons gesprek volledig op de
achtergrond geraakt. Maar vandaag, aan het einde van de morgen, mocht de dokter
me voor de laatste keer de uitslag vertellen. Mooier hadden we niet kunnen
afsluiten. De foto's tonen schone longen!
Mij helemaal loslaten kan de dokter (nog) niet. Het komende
half jaar is zij, bij problemen, nog mijn aanspreekpunt en, ze zal me op de achtergrond 'stiekem' blijven volgen,
zei ze.
Over drie maanden volgt gewoon weer de volgende controle van
mijn bekken en longen. Wellicht is er voor die tijd meer nieuws over de komende
operatie. Maar eerst: kerst vieren!
