Verjaardag, chemo en verhuizingen

Uiteindelijk was alles geregeld, donderdagmiddag mocht ik naar huis en zaterdagmiddag werd ik weer verwacht in het AMC. De dag begon donderdag niet zo leuk, de vacuümpomp moest verwisseld worden en dat vind ik verschrikkelijk. Van de plastisch chirurgen mag ik altijd zelf de pleister loshalen tot de wondranden, al voordat zij komen, zodat ze het er niet in een keer af hoeven te trekken. Dat scheelt al heel wat ongemak. Helaas had ik die dag een verpleegkundige die per se wilde helpen met de pleisters. Na meerdere keren gezegd te hebben dat ik zijn hulp niet op prijs stelde, werd ik het zat. Toen hij ook nog eens het sponsje uit de wond begon te halen, normaal de taak van de chirurgen, werd ik echt een beetje boos. Gelukkig kwamen op dat moment de artsen binnen en nam één van mijn favoriete plastisch chirurgen het snel over. Toen was het zo en zonder al te veel pijn gebeurd...

Na het verwisselen van de pomp werd er nog wat bloed afgenomen door de zaalarts. Ik heb gelijk tegen haar gezegd dat ik het gedrag van de verpleegkundige niet acceptabel vond, ze zou het gaan bespreken.

Om 13:00 uur kwam de ambulance me ophalen. Ze waren verkeerd gereden, maar uiteindelijk kwamen we heerlijk thuis. Daar werd ik gelijk opgewacht.

Ik sliep in de woonkamer. Precies om 12 uur luidde ik mijn verjaardag in met mijn tweelingzus. Ik kreeg veel visite die dag. We hadden een partytent in de tuin opgezet en ik werd met bed en al naar buiten gereden. Een heerlijke dag, met héél veel lieve mensen.

Zaterdag moest ik weer terug. De ambulance zou om vier uur komen, maar ze hadden doorgekregen van de meldkamer dat ik om vier uur in het AMC moest zijn. Om kwart over twee stonden ze dus al voor de deur. Binnen drie kwartier was ik alweer in het ziekenhuis.

Vanwege de vakantie is de tienerafdeling gesloten en liggen de tieners nu op de kinderafdeling. Maandag zou de zware chemokuur beginnen. Eerst moest weer de vacuümpomp gewisseld worden. Helaas went dat nooit en was het weer ontzettend pijnlijk. De orthopeed vond het voor de wond te gevaarlijk om de kuur door te laten gaan. Hij haalde de oncoloog erbij, waarna ze gingen overleggen. In plaats van Doxorubicine en Cisplatin kreeg ik weer MTX. Deze startte op dinsdag. Weer was ik vermoeid en misselijk, maar dat zijn de bekende bijwerkingen.

Donderdag was het wéér tijd voor een nieuwe pomp. Inmiddels begin ik dat ding behoorlijk zat te worden. Ik hoop echt dat ik snel van dat ding af ben, want die wissels vind ik soms nog erger de een chemokuur.

De oncoloog gaat op vakantie, dus hij kwam vragen of ik nog een voorkeur had voor een andere oncoloog hier in het ziekenhuis. Ik heb nog maar één andere kinderoncoloog gezien en dat was een aardige vrouw. Hij vond dat ook wel een goed en handig voorstel, want zij zit bij hem op kantoor en heeft dus veel over mij gehoord. Maar toch hoop ik dat ik snel naar mijn eigen oncologe terug mag. Zij gaf me hoop toen alles zo hopeloos was en zij zorgde ervoor dat het VU veiliger voelde en niet meer zo eng.