een operatie en een missie

Vrijdag was het tijd voor de operatie. Dat ik er weinig zin in had was aan alles te merken: mijn tas werd pas op het laatste moment ingepakt en mijn nagellak, die eraf moest om mijn saturatie goed te kunnen meten, ging er op vrijdagochtend pas om half zes af. Waarom moet ik tot maandag blijven voor zo’n kleine operatie? Dacht ik. Iets na zes uur zaten we in de auto op weg naar het AMC. Toen we aankwamen was het nog erg stil in het ziekenhuis. We gingen naar het dagcentrum, want daar werd ik geopereerd. Ik moest daar een operatiehemd aantrekken en ik kreeg Paracetamol. ‘Waarom moet ik nou weer Paracetamol slikken? Het doet toch geen pijn.’ Omdat ik geen gevoel heb in het gebeid waar geopereerd werd, was ik er sterk van overtuigd dat ik nergens last van zou hebben na de operatie. Toen de orthopeed me in de operatiekamer vroeg of ik het spannend vond, kon ik die vraag dan ook beantwoorden met ‘nee’. Op de operatiekamer was het de taak aan de anesthesist om een infuus bij me te prikken. Sinds de chemotherapie is het lastig om in één keer raak te prikken, maar deze dokter zat gelijk goed! Daarna werd ik aangesloten op de bewakingsapparatuur en toen kon ik in slaap worden gebracht. Dat bleek lastiger dan gedacht, want ik bleef nog lang wakker. Maar uiteindelijk won het slaapmiddel het toch van mij en konden de artsen aan het werk. Na een klein uurtje waren ze klaar en kwam ik langzaam weer bij op de uitslaapkamer. En, zoals ik verwachtte, geen pijn! Vooraf had ik aangegeven bij de anesthesisten dat ik heel misselijk word van narcose en ze hadden het goed begrepen deze keer, want ik kreeg meteen alles tegen de misselijkheid en dat zorgde ervoor dat ik me goed voelde. Uiteindelijk werd ik naar de afdeling Kinderoncologie gebracht. Ik was nog niet helemaal helder, zo ontdekte een bekende dokter. Hij kwam binnen en verwachtte bestookt te worden met ingewikkelde vragen, maar behalve dat we een grapje maakten, bleef het verder stil van mijn kant. ‘Voor je naar huis mag, wil ik echt wat vragen van je horen, hoor.’ Tja, en als je dat zegt tegen mij, den kun je een vragenvuur verwachten ook! Een tijdje later zat ‘ie zomaar naast mijn bed allerlei vragen te beantwoorden. Ik vond eigenlijk wel dat ik naar huis mocht. Opgesloten zitten in een ziekenhuis is lastig, als je je goed voelt. Toen de orthopeed binnenkwam besloot ik net dat het tijd was om even een rondje te lopen door het ziekenhuis. ‘Ben jij niet ziek?’, vroeg de arts. ‘Nee’, was mijn antwoord. ‘Da’s mooi.’ ‘Kan ik naar huis?’ ‘Wat mij betreft wel.’ ‘Mooi. Wanneer mag ik weer beginnen met fysiotherapie en wat mag ik doen?’ Met het advies om vooral rustig aan te doen en wat pleisters werd ik richting huis gestuurd. En toen? Toen ging ik weer leren voor mijn examens en besloten we vanavond eventjes langs het strand te gaan. Over ongeveer twee weken gaan we weer naar het ziekenhuis om de wond te laten zien en op 7 mei moeten we ons melden in de VU. Zo mocht ik drie dagen eerder dan gepland naar huis en slaagde mijn missie om niet langer dan een dagje in het AMC te verblijven.

opnieuw een operatie

Nadat ik in maart twee bezoekjes heb gebracht aan de VU, was de dinsdag weer tijd om me te melden in het AMC. Er moesten foto’s van mijn bekken en longen worden gemaakt en vervolgnes had ik een gesprek met de orthopeed. Al snel werd duidelijk dat de foto’s van het bekken er goed uitzagen. De orthopeed wilde nog wel even goed kijken naar mijn litteken en kwam tot de conclusie dat hij een operatie wil uitvoeren om een stukje opnieuw te sluiten. Ik vind het lastig om, zonder medisch taalgebruik, uit te leggen waarom, maar het komt erop neer dat het plekje snel open zal gaan als ik me stoot. Als het open is, kunnen er bacteriën bij de prothese komen en dat moeten we niet hebben. Maar, ook bij de operatie bestaat het risico op infecties. Aan mij de keuze. Tja... en wat zeg je dan? Mijn eerste gevoel zei me dat ik ‘nee’ moest zeggen, want ik sta niet bepaald te springen om opnieuw geopereerd te worden en een weekend door te brengen in het AMC. Maar aan de andere kant wil ik altijd zo gezond mogelijk zijn en ik heb het afgelopen jaar wel voor hetere vuren gestaan. Daarom besloot ik om toch te gaan voor de operatie, maar niet nadat ik de assistent wat ingewikkelde vragen stelde (sorry, het blijft gewoon leuk). De operatie zal plaatsvinden om vrijdag 17 april en als alles goed gaat mag ik waarschijnlijk maandag weer naar huis. De longfoto moest nog goed bekeken worden, dus die uitslag kwam pas vandaag. De longfoto vertoont geen teken van uitzaaiingen! De vrouw die de uitslag vroeg of ik er blij mee was. Nou, dat lijkt me logisch, het zou niet erg gunstig zijn geweest als er wel uitzaaiingen zaten! En zo ben ik toch maar weer mooi goedgekeurd en lijkt alles nog helemaal in orde na vier maanden zonder chemo! Op 17 april staat de operatie gepland en op 7 mei heb ik weer een afspraak in de VU. Daarna beginnen mijn examens, waarvan de laatste pas in augustus is, dus een echte vakantie zit er niet in. Maar ik ga ongetwijfeld genoeg leuke dingen doen met lieve mensen en ik ga vooral genieten van de zon nu dat eindelijk weer kan! Nu maar hopen dat ons klimaat daaraan meewerkt.