Een operatie en heel veel prikken

Een week na de goede uitslagen van de controles belde de kindernefroloog. Mijn nieren doen het goed en er was geen medicatie nodig. Afgelopen dinsdag werd ik opgenomen in de VU. Ik moest er om 14:00 uur zijn, dus kon ik in de ochtend nog even naar school. Eenmaal in het ziekenhuis kwam de arts nog één keer checken of ik op de hoogte was van de ingreep en de risico's die daarbij horen. Vervolgens kwam er iemand van het lab om kruisbloed af te nemen. Met kruisbloed kan getest worden of het donorbloed en het eigen bloed goed op elkaar reageren. De dokter verwachtte niet dat het nodig was om een bloedtransfusie te geven tijdens de operatie, maar wilde voor de zekerheid wel bloed hebben liggen. Na een lange vragenlijst en een onderzoek van de co-assistent was alles klaar voor de volgende dag. Om half zes 's ochtends werd ik wakker, zodat ik nog een beetje limonade kon drinken voordat ik de hele dag (of langer) nuchter moest zijn. Er was eigenlijk een kalmerend middel voorgeschreven, maar omdat ik niet bang of erg zenuwachtig was, hebben we die overgeslagen. Om kwart voor acht mochten we naar het operatiekamercomplex, waar ik al snel bedolven werd onder vragen over allergieën, eten en drinken en dat soort dingen. De anesthesist besloot in de wachtruimte vast een infuus aan te brengen. Voor de mensen die al een tijdje mijn blog lezen, zal het geen verrassing zijn dat het mislukte. Ik werd naar de operatiekamer gereden en aangesloten op de monitor. Ik stelde voor om het infuus in mijn rechterelleboog aan te brengen, aangezien dat het enige vat is wat altijd goed aangeprikt kan worden. Ik had gelijk, want poging twee was succesvol. Via het infuus kreeg ik een medicijn waardoor alles een beetje langs je heen gaat en dat je spieren verslapt. Daarna werd ik in een zittende houding geholpen en moest ik een beetje in elkaar duiken. Mijn moeder kreeg de taak om mij vast te houden, want mijn spieren waren slap en er was best wat kracht nodig om de naald erin te krijgen. Mijn rug werd eerst verdoofd. Ik heb al vaker verdoving gehad, dus dat was niet zo bijzonder. De epiduraal (ruggenprik) hebben ze nog nooit geplaatst toen ik wakker was, dus het was mijn eerste keer. Het was een naar gevoel. Volgens mijn moeder en de pedagogisch medewerkster zag ik heel wit en trilde ik helemaal. maar het belangrijkste is dat hij goed werkt, en dat doet 'ie. Daarna werd ik weer neergelegd op de operatietafel en werd het slaapmiddel toegediend. Ik werd wakker met veel slangetjes: twee infusen, twee katheters, een drain, de epiduraal en ik kreeg nog zuurstof. Al snel stond de kinderuroloog aan mijn bed om te vertellen dat de operatie goed was verlopen. Ze vroeg of het goed met me ging, maar meer dan een 'ja' kreeg ik er op dat moment niet uit, ik was nog helemaal van de wereld. Dat veranderde snel. Een paar minuten later kletste ik met de verpleegkundige en toen mijn moeder kwam, was ik alweer helemaal goed wakker. Één van de twee infusen mocht eruit. We besloten het infuus in mijn elleboog te verwijderen en het infuus in mijn hand te laten zitten. Toen het ene infuus net weggehaald was, begon het andere pijn te doen en rood te worden. Conclusie: infuus gesneuveld, er moest een nieuwe in. De anesthesist werd gebeld en waagde een poging in mijn onderarm. Na veel geklop had ze daar een ader gezien, maar het lukte helaas niet om die aan te prikken. Opnieuw mislukt dus. Er werd een andere anesthesist gebeld om mee te kijken. Hij vond geen goede aderen in mijn handen en armen. Aangezien ik nog een paar dagen in bed moet blijven, werd het infuus in mijn voet geplaatst. Dat infuus zat wel goed en hij doet het nog... volgens de kinderarts moeten we die koesteren, dus dat doe ik dan maar. Na twee uur prikken, voelen, pleisters plakken en kloppen, mocht ik terug naar de kinderafdeling (jaja, ik mag nog op de kinderafdeling). Ik voelde me goed, beter dan verwacht zelfs. De kinderuroloog was tevreden over de operatie en raadde me aan om in de avond wat limonade te proberen. Het was wel moeilijk om de blaas te bereiken. De dokter sprak zelfs over 'oorlogschirurgie'. Omdat ik veel medicijnen en vocht door het infuus krijg, was de nacht gevuld met piepende pompen. Als de zusters naar mijn buik of katheters willen kijken, moet de deken omhoog en ook dat haalt me soms uit mijn slaap. De katheters lopen wel goed en dat is belangrijk. Vandaag at ik weer iets. Dat ging soms gepaard met misselijkheid, maar ik hield alles wel binnen gelukkig. ik mag mijn bed nog niet uit totdat de epiduraal uit mijn rug is. Als dat ding verschuift, zal hij mijn onderbuik niet meer goed verdoven en ik vermoed dat dat niet zo prettig zal zijn. Zo lig ik dus weer op de afdeling waar ik in 2014 12 van de 18 chemokuren heb gekregen. Dat vind ik best een raar idee, maar het voelt nog steeds vertrouwd. Hoewel ik al 18 ben, zijn al mijn artsen in de VU kinderartsen. Het is nu de bedoeling dat ik ga herstellen en ga leren hoe de katheters verzorgd moeten worden. Ondertussen blijf ik mijn infuus natuurlijk koesteren, want anders zijn ze zo weer twee uur met me bezig.