Alweer een beetje anders

In principe bestaat een controle in het AMC alleen uit wat röntgenfoto's, een gesprek met de arts en vaak een kort onderzoekje van mijn heup. Als alles dan loopt zoals gepland en gehoopt, duurt het niet lang voor je weer buiten staat. Maar, ik moet het nog meemaken, zo'n simpele, vlekkeloze controle. Vandaag was daar in ieder geval geen sprake van.

De drie maanden waren weer voorbij en ik mocht me na3 bezoekjes aan de VU weer eens melden in het AMC. Omdat ik het heb gepresteerd om voor de tweede keer mijn patiëntenkaart te laten verdwijnen, begon ik bij de registratiebalie. Daar werd ik geholpen door een vriendelijke mevrouw die op de afdeling Kinderoncologie heeft gewerkt. In het systeem zag zij de foto waar ik het in een eerdere blogpost uitgebreid over heb gehad: de foto uit 2014, toen ik volop in behandeling was. Ze bood aan een nieuwe te maken en ik accepteerde dat aanbod maar al te graag. Iedereen die mij nu opzoekt in het patiëntensysteem van het AMC ziet nu een foto van een meisje met lang haar.

Voorzien van een nieuw pasje en een nieuwe foto nam ik plaats in de wachtkamer van de afdeling Radiologie. Na een tijdje wachten, kwam iemand ons vertellen dat één van de röntgenkamers in onderhoud was. Hij wilde me graag meenemen naar de Spoedeisende Hulp om daar de foto's te maken, want anders zou ik heel lang moeten wachten. Op de Spoedeisende Hulp was er gelukkig een röntgenkamer beschikbaar en konden al snel de foto's worden gemaakt. Zowel mijn bekken als mijn longen werden twee keer op de foto gezet. Een beetje te laat kon ik toen op weg naar de volgende wachtkamer.

Daar aangekomen bleek dat het spreekuur van de arts enorm uitliep. Na meer dan een uur wachten, was ik aan de beurt. Zoals gewoonlijk werd ik eerst gezien door de arts-assistent. Die was tevreden en kon me zelfs al vertellen dat de radioloog de longfoto al had bekeken én goedgekeurd! Yes, yes, yes!

Hij had ook de foto's van mijn bekken bekeken, maar er was iets waar hij niet helemaal gerust over was. Hij zag namelijk dat er een schroefje dat in mijn bekken zit, is afgebroken. De orthopeed kwam binnen en bevestigde dat. Oke. En nu? Niets doen en afwachten, was het antwoord. Krijg ik er last van, dan gaan we opereren. Merk ik er niks van, dan laten we het lekker zo. Prima, ik ga voor dat laatste.

Over de rest wat hij op de foto zag, was mijn arts heel tevreden. De prothese zit goed en er zijn geen aanwijzingen voor nieuwe tumorgroei. Hoera!

Waar de dokter minder blij mee was, is het stukje van mijn heup waar hij ooit een littekencorrectie op heeft uitgevoerd. Destijds heeft hij een puntig stukje van mijn bot wat afgevlakt, maar nu is dat vanzelf weer teruggekomen. Dat is een normale reactie van het lichaam, maar zorgt er wel voor dat het litteken op die plaats af en toe weer kapot gaat en dus open is. Dat geeft risico op infecties. Als er zo'n infectie de prothese bereikt, kan dat gevaarlijke complicaties geven. Eigenlijk zou je dus moeten opereren om het bot weer vlak te maken en de huid weer goed te sluiten. Maar ook opereren geeft weer risico op infecties. Ik ga nu dus mijn best doen om het dicht te houden, door het in te smeren en dergelijke. Lukt het niet, dan ben ik alsnog welkom op de operatiekamer. We gaan het zien.

in de auto op weg naar huis moest ik er best wel een beetje om lachen. Hoe krijg ik het toch altijd voor elkaar? Prikken die mislukken, foto's die verkeerd zijn gemaakt, ruggenprikken die niet werken en nu dus een schroefje dat breekt. Ik kan erom lachen, omdat het uiteindelijk allemaal bijzaak is. Ik ben nog steeds schoon! Dat maakt me zó blij, dat ik er niet eens een woord voor kan bedenken.

Toen ik in de spreekkamer van de arts zat, realiseerde ik me opeens ook dat ik over de helft ben. Over de helft van de 5 jaren waarin het nog onzeker is of de kankercellen daadwerkelijk allemaal uitgeschakeld zijn. Er is nog best veel gebeurd in de verstreken helft en er staat me ook nog wel wat te wachten in de volgende, de operatie waar ik in een vorige blogpost al over schreef bijvoorbeeld. Maar het is het allemaal heel erg waard.

Over 3 maanden staat de volgende controle gepland. Het kan zijn dat er voor die tijd duidelijkheid komt over de operatiedatum. Ik meld me wel weer wanneer er iets te melden valt.