Ik heb iets te vertellen

Het is woensdag 6 maart 2019. De draaideur van het VUmc Amsterdam laat me langzaam het gebouw binnen. Mijn moeder sleept mijn koffer achter zich aan.

Niet veel later staan we in de lift.

"Negende verdieping", kondigt de automatische stem aan.

We stappen uit op de verdieping waar de kinderafdelingen gevestigd zijn. Als vanzelf denk ik terug aan alle keren dat ik hier de lift verliet. Lopend, in een rolstoel, op een brancard. Vol goede moed of met tegenzin, gepland of met spoed. Voor een kuur, of alleen maar om gedag te zeggen na een bezoekje aan de poli.

Nu ben ik er weer. Met een koffer. Intens dankbaar.

Vandaag staan er foto's op de planning. Dat is bijna altijd het geval, maar deze keer is er iets bijzonders aan de hand. De foto's worden niet gemaakt door een radioloog, maar door een fotograaf. Mijn koffer bevat geen schone kleding en toiletspullen, maar attributen die we nodig zouden kunnen hebben, voor op de foto. Mijn Kanjerketting, bijvoorbeeld. De foto's zijn deze keer geen röntgenfoto's van de binnenkant van mijn lichaam. Nee, vandaag maken we omslagfoto's. Omslagfoto's voor op een boek. Mijn boek, met als titel "sterk spul".

Al zolang ik me kan herinneren, droom ik ervan om een boek te schrijven. Maar waarover dat boek dan moest gaan, dat wist ik niet. Mijn droom vervaagde op het moment dat ik tegenover een arts zat, die het woord "gezwel" liet vallen. Dromen werd opeens iets heel pijnlijks, want wat als ik niet lang genoeg zou leven om die dromen waar te maken?

Heel soms, als ik in mijn ziekenhuisbed, op de negende verdieping, een boek las, kwam die droom stiekem toch aan de oppervlakte. Daarom besloot ik toen dat, als ik beter zou worden, ik een boek zou schrijven over wat ik op dat moment meemaakte. Ik had "de wereld" iets te vertellen.

De uitkomst van mijn behandelingen kennen jullie. Dus: schrijven, Celine, schrijven! Dat deed ik, inderdaad, maar ik nam vele schrijfpauzes en ik gooide mijn bestand én mijn dagboek zelfs een keer bijna weg. Kanker, daar gaan we het niet meer over hebben, dacht ik toen. Weg ermee! Hoe ik ooit serieus dacht dat ik alles wat ik had meegemaakt, gewoon zou kunnen vergeten, snap ik zelf ook niet meer.

Uiteindelijk was het manuscript dan toch bijna af, maar ik deed er lange tijd niets mee. Ik vond het idee om mijn boek onder de hoede van een uitgever te brengen maar niets. Het voelde voor mij alsof ik iemand in mijn dagboek liet kalken. Alsof iemand de woorden die ik als zestienjarig, ernstig ziek meisje opschreef, zou afkeuren en haar zou voorschrijven hoe ze moest benoemen wat er met haar gebeurde, wat ze dacht en hoe ze zich voelde.

Mijn moeder kwam uiteindelijk in contact met KIDS Alblasserdam. Deze organisatie helpt kinderen en jongeren uit mijn woonplaats bij het verwezenlijken van dromen en het ontwikkelen van hun talenten. Zij wilden mij graag helpen om het boek uit te geven, zoals ik dat wilde. Ze brachten mij in contact met een heleboel fijne, gedreven mensen, die mij helpen bij het professioneel vormgeven, corrigeren en produceren van het boek en het maken van een website. Op deze manier kan en mag ik een heleboel beslissingen zelf nemen, en dat is zo belangrijk voor mij. Ik kan dan ook nauwelijks in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben. Het is niet alleen blijdschap omdat het boek er komt, maar ook de intense dankbaarheid omdat ik het verhaal (letterlijk) kan navertellen. Het is zo mooi en bijzonder om te zien hoeveel mensen, bekend en onbekend, zich de afgelopen maanden voor mij hebben ingezet.

Dankzij zoveel inzet, zal op woensdag 17 april "sterk spul", mijn boek, verschijnen. We zullen dat die avond vieren met een feestelijke boekpresentatie, en iedereen is welkom om daarbij aanwezig te zijn.

Sinds vandaag is ook de website online, waarop het boek alvast te bestellen is. Lijkt het je leuk om naar de presentatie te komen? Reserveer je boek dan via een e-mail naar: sterk.spul@outlook.com. We zorgen er dan voor, dat je tijdens de boeklancering niet naast de boeken grijpt én het scheelt verzendkosten.

Nog 34 nachtjes slapen tot het moment, waarover ik vanuit mijn kamertje in de VU soms héél stiekem droomde, eindelijk, eindelijk daar is! Ik ben nog twee ziekenhuisbezoekjes verwijderd van de boekpresentatie. De volgende update op dit blog wordt dus weer een medische, over foto's van de binnenkant. Voor het laatste nieuws over "sterk spul" kun je op Facebook terecht.
Klik hier voor de Facebookpagina & klik hier voor de website.