de operatie en de periode erna

Het is aardig lang geleden sinds de operatie van 7 mei. Ik had veel eerder willen schrijven, maar ik had het geduld er niet voor. Ik heb namelijk tijdens de operatie waarschijnlijk veel te lang op mij rechterhand gelegen, waardoor er een zenuw is gekneusd. Ik heb nauwelijks gevoel in mijn duim, en dat typt verschrikkelijk. Maar nu begonnen er toch wat mensen bezorgd te worden en veel heb ik hier nu niet echt te doen, dus begin ik maar heeeeeel langzaam te typen. Op 6 mei werd ik om acht uur verwacht. Voordat ik wegging moest er natuurlijk nog ineens van alles mee, maar uiteindelijk zat ik maar een paar minuten later dan gepland in de auto. Er hoefde die avond eigenlijk weinig te gebeuren. Alleen mijn broviac moest verzorgd worden en er moest bloed worden afgenomen. De arts die dat zou doen stond vast op de spoedeisende hulp, dus uiteindelijk is er om half 2 ’s nachts maar een verpleegkundige van de kinderoncologie bloed af komen nemen. dankzij een slaapdrankje heb ik die nacht nog best goed geslapen. ’s Ochtends vroeg kreeg ik nog een kalmerend middel en toen was het wachten op een telefoontje van de OK. Er was een test met de noodstroom, waardoor ik uiteindelijk pas rond kwart voor negen naar de operatiekamer kon. En toen... werd ik in slaap gebracht en hing alles af van de orthopeed. Zo’n 24 uur later werd ik wakker op de Intensive Care voor kinderen. Ik had geen idee wat er met me was gebeurd. Het enige wat ik wist, was dat ik aan de beademing lag en dat ik daar héél snel vanaf wilde. Nog half in slaap besloot ik dat ik de buis er zelf wel uit kon trekken. Daar dachten de artsen natuurlijk anders over. Niet veel later mocht het verschrikkelijke ding er toch uit, evenals een infuus dat in mijn hals zat. Langzaam druppelde de informatie bij me binnen. De tumor is weg, het heeft 16 uur geduurd, 11 bloedtransfusies, de tumor zat tóch vast aan mijn blaas. Allemaal kleine stukjes informatie. Al snel ontdekten we een probleem: de epiduraal werkte niet. De ruggenprik verdoofde mijn onderlichaam niet. De medicatie die ik via die slang kreeg werd stopgezet en daarvoor in dde plaats kwam er een pompje waar ik zelf op kon drukken als ik pijn had. Uiteindelijk heb ik twee dagen op de IC gelegen, waar ik nog maar weinig van weet. De heupprothese was geplaatst, maar zeer onstabiel. Op de operatiekamer was hij al uit de kom geschoten. Daarom werd ik zes dagen later opnieuw geopereerd. Een deel van de prothese werd vervangen en ik kreeg een gipsbroek. Die gipsbroek moet misschien drie maanden blijven zitten. Dat betekent drie maanden liggen. DRIE HELE MAANDEN, bijna de hele zomer. Of ik het zie zitten? Nee. Of het moet? Ja. Een paar dagen na de tweede operatie werd er een luik gemaakt in het gips om de wond te kunnen bekijken. Die zag er gelukkig goed uit. Helaas is gisteren wel gebleken dat er een bacterie zit. Ook heeft de rand van de wond het moeilijk. Misschien volgt er deze week nog een operatie om een stukje huid weg te snijden en een stuk opnieuw te hechten. Het is niet heel ernstig, maar het zou natuurlijk beter zijn geweest als het niet zo was. Of echt de hele tumor weg is weten we nog niet. We weten al wel dat een stukje weefsel dat vastzat aan een bloedvat en er verdacht uitzag, uiteindelijk géén tumor was. Mooi! We weten ook nog niet in hoeverre de tumor echt ‘dood’ is. Dat wordt allemaal nog onderzocht. Alles gaat dus wel ongeveer goed. de pijn valt me mee, alleen de wondverzorging vind ik niet zo prettig. Ik word wel echt al helemaal gek van het liggen, echt helemaal gek. Ik hoop dat ik snel groen licht krijg voor de chemokuur en daarna naar het VU of misschien zelfs even naar huis kan.