de eerste controle

Toen ik vanmorgen wakker werd, had ik sterk de neiging om me te verstoppen onder het dekbed, alle telefoons uit te zetten en de deur op slot te doen. Het leven buiten het ziekenhuis bevalt me zeer goed en ik wilde dan ook niet dat iemand daar vandaag vanuit het ziekenhuis verandering in zou brengen. Maar, dat is natuurlijk helemaal geen optie, dus zat ik om kwart over acht keurig in de auto op weg naar het AMC. Eerst naar de kapper. De kapper? Ja echt, de kapper. Ik heb mijn pruik daarheen gebracht zodat deze gewassen kon worden terwijl ik op de poli was. Hoewel ik niet graag met een hoofddoekje over straat ga, kan het me in het ziekenhuis weinig schelen. Eerst was het tijd voor röntgenfoto’s, twee van mijn longen en twee van mijn bekken. Het liefst had ik meteen aan het personeel gevraagd of het er goed uitzag, maar ik weet dat zij hierover niets mogen zeggen, dus hield ik mijn vraag maar voor me. Daarna was het de beurt aan een zeer tevreden orthopeed. Inmiddels kan ik ook zonder krukken lopen en natuurlijk wilde hij dat aanschouwen. Hij was er heel tevreden over en ook de wond vond hij er goed uitzien. Na nog een arts gesproken te hebben, liet ik de kinderchirurg naar mijn broviac (permanente infuus met twee lijnen dat in een bloedvat zit dat naar mijn hart leidt). Aan de chirurg de taak om te beoordelen het ding er onder narcose of onder locale verdoving te verwijderen. Uiteindelijk kreeg ik de keuze en hoewel ik normaal vaak precies weet wat ik wil, moest ik nu toch wel even nadenken. Zin in een pijnlijke ingreep had ik niet, maar hoe pijnlijk was het eigenlijk? Zin in narcose had ik eigenlijk ook niet, want daar word ik vaak zo misselijk van en ik ben wel een beetje klaar met misselijk zijn na alle kuren. Uiteindelijk besloot ik om het gewoon met lokale verdoving te doen. Stiekem vond ik het ook best interessant en wilde ik weleens weten hoe zoiets ging. De kinderchirurg vond het wel een goed idee om het maar gelijk te doen. Ik was een beetje overdonder, maar ach, kom dan maar op met die verdovingsspuit en de spullen. Niet veel later lag ik op de behandeltafel. ‘De verdovende vloeistof kan een beetje branden.’ ‘Ik ken het.’ Inmiddels ben ik geroutineerd ziekenhuisbezoekster en hoeft men me weinig te vertellen. Toen kwam de prik, toen de branderige vloeistof en even later wat getrek, gepluk, nog meer getrek en toen... had ik even later een broviac in mijn tas. Hierna gingen we nog even langs de afdelingen waar ik gelegen heb. Even alle bekenden gedag zeggen en daarna snel naar huis. Thuis aangekomen moesten we wachten op een telefoontje van de arts met de uitslag van de longfoto. De uitslag was goed, geen uitzaaiingen zichtbaar. Natuurlijk ben ik blij, maar het vertrouwen in mijn gezondheid is bij lange na nog niet terug en dat zal ook nog een tijd duren. Ik ben positief, maar ook heel realistisch. Ik denk vaak aan de toekomst en maak leuke plannen, maar ik vind dat ik ook over een slechter scenario moet nadenken en dat ook in mijn achterhoofd moet houden. Maar vooral geniet ik van elle leuke, mooie dingen.