een nieuw jaar

Een jaar geleden had ik me niet kunnen indenken dat ik nu een blog zou schrijven vanuit een bed in de woonkamer. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik hier zou zitten met infuuslijnen in mijn lijf waardoor achttien keer een chemokuur gegeven is. Maar daarbij stilstaan heeft eigenlijk ontzettend weinig zit. Het is gebeurd en ik moet verder. Ik moet zorgen dat daar over een jaar zo min mogelijk van te zien is. Ik moet weer gaan lopen, dat infuus moet eruit en de sonde ook. We willen geen spullen meer in huis voor wondverzorging. De apotheek waar ons huis langzaam in veranderde, moet weer gewoon een huis worden. Drie dozen vol verzorgingsspullen staan er onder mijn bed, twee planken van de grote kast boven worden erdoor in beslag genomen, een keukenla is gevuld met spuitjes en spullen voor de sonde en dan is er nog het kastje met de medicatie. Over een jaar moet dat weg zijn, dan wil ik dat het weg is.

Maar goed, waar waren we de vorige keer gebleven? Zoals ik verwacht had, was ik inderdaad uit de dip. Mijn bloedwaarden waren nog niet zoals die van 'normale' mensen, maar wat wil je na achttien chemokuren? Ze waren in elk geval hoog genoeg om weer energie te hebben en om me te kunnen beschermen tegen infecties. Met de fysiotherapie maakten we een nieuwe stap. We gingen van het looprekje over naar krukken. Rode krukken. Het is een stukje onstabieler dan het rekje, maar ook wel praktischer. We kunnen nu eindelijk beginnen met traplopen. Vandaag deden we de eerste poging om een stukje van de trap te beklimmen. Verder dan twee treden kon ik helaas niet komen, omdat er niet langs onze gehele trap een leuning loopt. Er mist een stuk, waardoor ik me niet goed kan vasthouden na de tweede trede. We moeten hier eerst iets op verzinnen voordat ik verder omhoog kan. Ik kan niet wachten om weer boven te slapen, te douchen en om weer heerlijk gebruik te gaan maken van mijn eigen slaapkamer. Voor ik naar het AMC heb ik er goed opgeruimd en overal geurkaarsjes neergezet, met de verwachting dat ik binnen een aantal maanden wel weer terug zou zijn. Naar we zijn nu al bijna acht maanden verder! De wond is nogsteeds bezig met genezen. Daar doet hij nu dus ook al zo'n acht maanden over. Ik heb er niet echt last van, maar het zou wel fijn zijn als het nu snel dicht is. Ik moet al maanden aanhoren dat het er goed uitziet, dat het aan het genezen is... Maar dichtgaan? Ho maar. Ik weet wel dat dat eigenlijk ook niet kan met chemo en dat iedereen er alles aan heeft gedaan. Maar nu wordt het toch wel tijd. Ik hoop dat iedereen fijne feestdagen heeft gehad. Via dit blog wil ik iedereen ook bedanken voor de steun, kaartjes, berichtjes enz het afgelopen jaar. Ik had niet altijd de tijd en energie om ze allemaal te beantwoorden, maar ik waardeer het heel erg en het heeft me echt goed gedaan. Ik wens iedereen een gezond, mooi, liefdevol en gelukkig 2015.