dat was nummer zes!

van de kuren die ik tot nu toe onderging, was deze het makkelijkst. de medicijnen die ik dit keer vooraf kreeg tegen de misselijkheid hebben hun werk prima gedaan. ze zorgden ervoor dat spuugbakjes totaal overbodig waren en dat ik genoeg had aan een halve liter sondevoeding. ook zat er na 48 uur minder chemo in mijn bloed dan gewoonlijk. op zaterdagavond was de waarde echter nog wel te hoog, maar goed genoeg om zondagochtend, zonder nieuw bloedonderzoek, naar huis te mogen. en zo maakte ik toch nog de paasbrunch mee met de familie. die avond was er eventjes paniek. toen we iets door mijn PEG sonde spoten, sprong het andere dopje van de sonde open en zat mijn hele bed eronder. we hadden echter geen idee wat er aan de hand was en dachten dat het spuitje gewoon verkeerd had gezeten. dus, hup, een nieuw laken erop en de voedingspomp aansluiten. toen ook dit keer het bijspuitpunt opensprong en de sondevoeding overal terechtkwam, bleek de sonde dus verstopt te zijn. na allebei de ingangen doorgespoten te hebben, was het probleem gelukkig opgelost en belandde alle voeding netjes in mijn maag. de volgende dag was er weer iets mis. dit keer niet met de sonde, maar met mijn broviac. ik vroeg me aan het eind van de middag ineens af of de verpleegkundige het klemmetje dat erop zit wel dicht had gedaan. niet dus. nadat mijn vader dat voor me had gedaan, heb ik mijn ouders gevraagd om toch maar even de kinderafdeling te bellen. het klemmetje stond immers al meer dan 24 uur open en ik had geen idee of dat kwaad kon. gelukkig bleek dat niet zo te zijn en was dat probleem dus snel opgelost. dat scheelde weer een ritje Dordrecht. morgen is het tijd voor de MRI. erg spannend vind ik het niet, aangezien de orthopeed al na drie kuren de mogelijkheid zag om te opereren. hij verwacht nu dat het alleen nog maar makkelijker wordt en dat de tumor nog verder is verwijderd van de blaas, endeldarm en een zenuw die naar mijn been leidt. ook zal er een CT scan plaatsvinden zodat er een prothese op maat gemaakt kan worden.