slappe thee en sondevoeding

ik had toch zo'n mooie update geschreven dinsdagochtend! maar wat denk je, het ziekenhuisinternet valt weg en, hup, ik kon mijn hele blogpost weggooien. veel zin om dat nog helemaal over te typen had ik niet, dus zou ik het laten wachten tot de volgende dag. ja, de volgende dag... die verliep net even anders dan verwacht en gehoopt en zo zit ik nu op donderdag eindelijk een update te maken. na een leuk weekend was het maandagochtend tijd om weer bloed te laten afnemen. daarna ging ik een paar uurtjes naar school, want ik weer vaker hoop te kunnen doen. op school kreeg ik van mijn moeder een berichtje met daarin de mededeling dat de bloedwaarden goed genoeg waren voor de kuur. zo kwam het dus dat ik rond 18.-- uur op een stoel zat in kamer 38, te wachten op het weegmoment. en wat denk je? ik was weer op mijn oude gewicht! nouja, ik was al wat afgevallen toen ze me daar voor het eerst wogen, maar vanaf toen ben ik niet meer op dat gewicht gekomen! ik werd aangesloten aan het infuus en kreeg de hele nacht weer veel vocht toegediend, ter voorbereiding op de kuur. het duurde erg lang voor hij dinsdag ook daadwerkelijk werd aangehangen. de kuur liep zo'n vier uur in en toen was het alweer klaar. het nahydreren kon beginnen, met andere woorden: het volpompen van Celines lichaam met vocht zodat de chemo zo snel mogelijk het lichaam verlaat. ik had gehoopt niet misselijk te worden van deze kuur, dus ik had me voorgenomen gewoon te blijven eten. dat ging goed, tot we de nacht ingingen. 'Mam, wil je de voedingspomp op een veel lagere stand zetten?' we hebben hem op dertig milliliter per uur gezet. zo liep hij de hele dag, maar mooi niet dat ik dertig milliliter binnenkreeg! ik spuugde zelfs meer uit dan erin kwam, dus hebben we de pomp maar uitgezet om mijn maag, maar vooral mij wat rust te gunnen. niet veel later kwam de kinderoncologe binnen. zij zou ons de uitslag komen vertellen van het AMC. en dat deed ze! de orthopeed daar vond dat de tumor veel mooier was ingekapseld en gekrompen. dat ziet er dus gunstig uit. de operatie staat voorzichtig gepland op 5 mei, iets dat mij deed opmerken: 'het zou wel heel grappig zijn als ik op bevrijdingsdag bevrijd zou worden van een tumor!' mijn oncoloog vond dat ook wel een hele scherpe, maar mooie opmerking. geef nou zelf toe, dat zou toch geweldig zijn?! 's middags heb ik ook een longfoto laten maken, daarvan zou ze de uitslag vanmiddag komen vertellen. 's avonds kreeg ik nog bezoek. ik was nog altijd misselijk, en het werd steeds erger. de medicatie die ik ertegen kreeg, hielp helemaal niets. de hele nacht heeft mijn moeder mogen rondlopen met spuugbakjes en bekertjes water. op een gegeven moment moesten we zelfs vragen om een paar nieuwe spuugbakjes. pas om 5 uur besloot mijn maag dat het wel weer genoeg was geweest en kreeg ik een paar uur rust. om 12 uur vanmiddag was de misselijkheid écht bijna verdwenen en nu begin ik het 'sondevoeding en slappe thee dieet' wel zat te worden en wil ik iets anders. maar wat? ten gevolge van de chemotherapie is mijn smaak nu helemaal veranderd, en op dit moment is alles VIES. een paar uur later schrok ik op van iemand die ineens in de kamer stond. 'Dag dame!' dat was mijn oncoloog. en ze was vrolijk, erg vrolijk! op de longfoto zijn namelijk geen uitzaaiingen meer te zien! dit betekent niet dat ze weg zijn, maar dat ze zo klein zijn dat ze niet te zien zijn op een foto. maar, duidelijk is wel dat ze heel klein zijn geworden. en dus makkelijker te opereren! zal die bloem er dan toch echt komen? let's hope and pray!